Hommage Inki

graphics CC0

[w przypływie współczesnym wiary dla pięknej nadziei młodości]

wolałaś się nie [zadurzać]

wybrałaś miłość „Francuza”

choć nigdy cię nie widziałem

mój wiersz splótł się z twoim ciałem

jesteś jak żona Cezara

każdy chce twego ciała

lecz ty sama przecież – wiesz że

jesteś muzą „podejrzeń”

–

a jednak

wziąłem cię czarem Wiednia

to było takie proste

czułe – łagodne – miłosne

walcem nad modrym Dunajem

powabem Mozarta i Haydna

równością formy i treści

symfonią co jest nienaganna

dotarłem do twoich dreszczy

z Katedry Świętego Stefana

w uzd geometrii gotyku

rwały się żądne usta

pod aksamitem dotyku

a oczy modre jak barok

skrzyły tu pod ratuszem

księżycem srebrzystą czarą

i wielką gwiazdą wzruszeń

w formie klasycznej sonaty

poddałaś się zmiennym tematom

a dalej była repryza

powtórka tematów – w te lato

gdy w parku wiedeńskim Prater

jarałaś szalone cannabis

walcem skusiłem cię – Inko

znad słynnej opery głos wabił

samego Placido Domingo

—

autor: Tomasz Kucina