Selene zauroczona

graphics CC0

Najśliczniejszy z pasterzy

był chyba Endymion

licko gładkie błyszczące

okaz unikalny

jak spod pędzla artysty

szkicowany linią

rozżagwionym chlapnięciem

posuwem genialnym

I sam Zeus co wszystkie

talenty rozdawał

gdy go ujrzał na zboczu

skośnej góry Latmos

zamroczony ekstazą

wnet nadużył prawa

wieczną młodość w prezencie

mu dając – za darmo

Jakoż zmarszczki wraz z wiekiem

mogły by zeszpecić

czystość rysów młodzieńca

lub zepsuć urodę

zatem szybko swym czarom

sprytny Zeus zlecił

by Endymion w sen zapadł

nagle – mimochodem

W grocie góry spał śliczny

jak posąg z marmuru

odwiedzały go czasem

mokre Lejmoniady

w krynolinach atłasach

i seksownym tiulu

lecz on spał ciągle spał

delikatny i blady

Tu po niebie gwieździstym

co dzień szła Selene

rozświetlając koroną

brunatne sklepienia

to bogini księżyca

co weszła na scenę

by zdjąć z ludzi zmęczonych

wszelkie utrapienia

Gdy rumaki do wozu zaprzęgła

śród pieśni

wachlarz skrzydeł przestronnych

zfiltrował powietrze

czarne niebo podobne

do czarnej czereśni

z karet prysły promienie

w firmament wypiętrzeń

Przemierzając niebiosa

spostrzegła młodzieńca

i kębłana namiętność

porwała jej serce

zapragnęła go zbudzić

lecz to był los jeńca

uśpionego na wieki

narkotycznym wierszem

Odtąd – ilekroć zwiedza

we swym srebrnym wozie

z konstelacji złożony

wstydliwy nieboskłon

zatrzymuje się zawsze

Selene ostrożnie

nad tą grotą latmijską

by znów poczuć – bosko

—

autor: Tomasz Kucina