Irysy Santorynu

santorini-akrotiri-lighthouse-fot; CC0

1.

czułość insekt ruchliwy

stylizowany robak

zaklęty w oku Cyklad

to nie płaszczyzna zasięgu

nawet nie przestwór kaldery

raczej

wyrafinowana kultura minojska

górzysty zaklęty bibelot

krągłe strongili

w szafirowym szkle źrenicy

są

drzwi czy detale domów

z greckiej wyspy Santoryn

gorąca Minojka

zerka w morze

w jej dłoni kiść winogron assyrtiko

ja

tylko

okrzyk brązu ze skamieniałej żywicy

nie żaden paź pumeksu

gdy

wcześnie wieje z południa

unosząc jej płowe włosy

znad kosza na plaży

poławiacze tłustych bursztynów

chwytają w macki wodorosty

a morze szepcze

zielonkawym jantarem

2.

Kallisti pozwala spijać mi blade natchnienie

twą kitką pęcherzyków powietrza

wtedy… z obłych

puchowych

plastrów słodkiego firmamentu

powstaje rześka inność

w podomce z irysów

pod wieczór

na obręczy przytłumionego słońca

pytasz szczerze

całkiem anty-współczesna:

„Czy ty może jesteś mój Karuba 

kultowy kamyczek bursztynu?”

czytam ciebie co noc

i…

czuję się wtedy

jako

ten złoty rabuś z miasta Emporio

zamknięty w twym szklanym oku. pani

aż skrzeczy

białoskrzydła rybitwa

ciepły subtelny dotyk

z niebieskiej fluorescencji

maskuje nasz karny raj

3.

oj 

jakie zręczne to oszustwo?

słów lotnie natchnienia

są przecież zawsze czarne

pemza wulkanu

przykryta falą tsunami

choć bywam przybrany

w skrzeczące egejskie kolory

trzymam się tropu poezji

pod słowem i naturalny

by odkryć każdy twój wdzięk arogancji

podobno

doznałem nowszego upokorzenia?

dotykam jaźnią innych niewieścich ust

wdziałem poczęcie

potęgi

uroczego ptaka na kamieniu…

jej pisklę woła

—

autor: Tomasz Kucina