Muzy Asgardu

Heimdall - fot; CC0

od autora:

mistyka to gen ze statystycznej probówki człowieczeństwa, reprezentatywna dla całej populacji, choć każdy z osobna jej się wystrzega, by nie być passé

są oczy co widzą – to runy

zaklęcia w symfonii obrzędów magicznych

boga Heimdalla

spoczywają na kamieniu słowa

przywołują subtelną energię

ze świata

Ducha i Kosmosu

emanując promieniem kształtów

lewitując w hiperboli prawdy

ponad wymiarem czasu

błądzą

są uszy czułe jak rym

co pławią się Pieśnią Rigspula

jak Edda poetycka

sięgają kolein gwiazd

i słowa co prowadzą wprost

na Zieloną Równinę

Idawali

zbaczając świadomie z tej drogi

nie trafisz do Raju

Wyklętych Wojowników

słowo to Drzewo Świata

trzeba go strzec nieustannie

jak Tęczowego Mostu

prowadzącego wprost do Asgardu

wrażenie poezji

która słyszy jak rośnie trawa

i runo na owczym ciele

a w oddali usłyszysz szum Morza

w oddechu boga Agira

cielesny rezonans akustyczny

w zderzeniach

fal kosmosu

ktoś gdzieś zadmie

jako ten Mimir co spijał miód poezji

a zakosztował w Źródle Mądrości

stylowego derywatu

pożegnasz więc z własnym okiem

będziesz jak Książę Odyn

co je oddał na tacy

w przypływie

poetyckiego zauroczenia

wyrzeźbisz świat

z Lodowego Giganta nieczułości

którego nazwano Ymirem

mistycznie

zakracze Kruk – zawyje Wilk – zabłyśnie Włócznia

w Dziewięciu Światach Analfabetów

—

autor: Tomasz Kucina